Ο Άρης Μουγκοπέτρος βρέθηκε προσκεκλημένος στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου και μίλησε για τον ακρωτηριασμό του.

«Μου λείπουν δύο δάχτυλα, είναι ακατόρθωτο να γίνει το χέρι μου όπως ήταν πριν, προσπαθούμε να βρούμε την κατάλληλη πατέντα. Στα άνω άκρα είναι δύσκολη η περίπτωση. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι δουλειά θα κάνω, αν δεν καταφέρω να ξαναπαίξω», είπε ο Άρης Μουγκοπέτρος.

Και τόνισε: «Αυτό που έδωσε αυτός ο άνθρωπος είχε μέσα σχεδόν 40 γραμμάρια μπαρούτι, αυτό το χρησιμοποιούν για να σπάσουν πέτρες. Ζω από θαύμα. Με στεναχωρεί όμως πολύ, όταν κάποιοι μου λένε “έλα ρε που δεν ήξερες;”.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display(‘300x250_m1’); });

Είναι δυνατόν να ήξερα και να το έπαιρνα στο χέρι; Όταν μου έκανε νεύμα ο τραγουδιστής να πετάξω την κροτίδα, την κράτησα ψηλά για να μην χτυπήσει ο κόσμος που ήταν γύρω μας».

Άρης Μουγκοπέτρος: Οι σκέψεις αυτοκτονίας

«Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω, έλεγαν πίσω από την πλάτη μου ψέματα και αυτό με έκανε κομμάτια. Δεν έχω νιώσει ποτέ ζήλεια μέσα μου, πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που εξελίσσονται και ήθελα να μαθαίνω από αυτούς.

Με συγκλόνισε η σειρά “17 Κλωστές”, υπέφερα όταν την έβλεπα, γιατί νόμιζα ότι ήμουν εγώ. Θα μπορούσα να είχα φτάσει κι εγώ στο ίδιο τέλος με εκείνον. Σκέφτηκα να κάνω ζημιά στον εαυτό μου, με κράτησε η σκέψη των παιδιών μου.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display(‘300x250_m2’); });

Οι φήμες και πώς τις διαχειρίστηκε

Χωρίς να έχω δώσει το παραμικρό δικαίωμα στο χωριό βγήκε μία “βρώμα” ότι νοσηλεύτηκα για χρήση ναρκωτικών ουσιών και ότι υπέγραψε η γυναίκα μου για να φύγω. Ήταν πρόστυχο. Μου έστελναν μηνύματα αν είμαι καλά, γινόταν συνεχώς χειρότερο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display(‘300x250_middle_2’); });

Πήγαινα σε οποιοδήποτε καφενείο και άκουγα τον κόσμο να ψιθυρίζει, ενώ γνώριζαν πως δεν ισχύουν οι φήμες. Ξέρω ποιοι έβγαλαν αυτές τις φήμες και ήταν και στο κοντινό μου περιβάλλον.

Άρης Μουγκοπέτρος: «Ο μόνος που φορούσε παντελόνια τελικά ήμουν εγώ»

«Με αυτό που μου συνέβη μετά, ένιωσα μία “λύτρωση” ότι θα ξεχαστεί αυτή η ιστορία και θα ασχολούνται πια με τον τραυματισμό μου. Ποιος “αδελφός” σου δίνει στο χέρι μια χειροβομβίδα;

Θέλω την ηρεμία μου, να είμαι καλά και να είναι καλά τα παιδιά μου. Δυστυχώς, η ζωή δεν είναι μόνο γέλια».