Η Γιάννα Τερζή επιστρέφει όχι απλώς με νέα μουσική, αλλά με μια νέα αλήθεια.
Μέσα από το EP «Σημάδια» και το πρώτο single «Χωρίς Ανάσα», η καλλιτέχνις καταθέτει μια βαθιά προσωπική εξομολόγηση, αντλώντας έμπνευση από τα βιώματά της αλλά και από τον κόσμο γύρω της – έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις, απώλειες και ανάγκη για επανεκκίνηση.
Με ωριμότητα και ειλικρίνεια, μιλά για την εσωτερική της διαδρομή, την ανάγκη να σπάσει τη σιωπή και να επανασυνδεθεί με τον αυθεντικό της εαυτό.
Ανατρέχει στη σχέση της με τη Δύση και την Ανατολή, την εμπειρία της στην Αμερική, τη συνεργασία της με τη Billie Kark, αλλά και στη βαθύτερη σημασία που έχει για την ίδια το να παραμένει πιστή στη φωνή της – μακριά από προσδοκίες και στερεότυπα.
Σε μια εποχή που όλα μοιάζουν ρευστά, η Γιάννα Τερζή επιλέγει να τραγουδήσει με ουσία. Και αυτή τη φορά, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.
«Έμαθα να βάζω την ψυχή μου πάνω απ’ όλα»
Κάθε επιστροφή κουβαλάει μια ιστορία – κι εσείς επανέρχεστε με νέο υλικό και νέο ήχο. Ποια ήταν η εσωτερική διαδρομή που σας έφερε στο «τώρα» και τι σας έκανε να πείτε «είναι η στιγμή να ξαναμιλήσω μέσα από τα τραγούδια μου»;
Τα τελευταία χρόνια έχω υποστεί και σωματικά αλλά και ψυχικά μεγάλες και δύσκολες αλλαγές. Έχω την ανάγκη να μιλήσω γι’ αυτές αλλά και για ότι βλέπω γύρω μου στον κόσμο.
Το πρώτο single από το EP, «Χωρίς Ανάσα» είναι εμπνευσμένο από το γεγονός ότι είμαστε απλοί θεατές σε έναν πλανήτη στον οποίο συμβαίνουν αδιανόητα πράγματα.
Δε θα κρύψω ότι πίσω από τους στίχους του τραγουδιού κρύβεται η απέραντη θλίψη μας για τους πολέμους και τις γενοκτονίες που παρακολουθούμε μουδιασμένοι.
Τι σημαίνει για εσάς αυτή η επιστροφή και τι νιώθετε ότι έχει αλλάξει μέσα σας και γύρω σας από την τελευταία φορά που σας ακούσαμε δισκογραφικά;
Σημαίνει δύναμη και επιστροφή στον πραγματικό εαυτό μου. Νιώθω ανακούφιση που αναζητώ επιτέλους να ξαναεκφραστώ μέσα από αυτό που γεμίζει την ψυχή μου.
Μου πήρε αρκετό καιρό και μπορώ να πω πως στην τελευταία μου κυκλοφορία το 2022, δεν ήμουν έτοιμη. Πίεσα τον εαυτό μου κυρίως σωματικά. Ήταν ακόμα νωρίς μέσα στην αποκατάσταση του χειρουργείο μου για να βγω στην αρένα.
Το «Χωρίς Ανάσα» μιλά για μια επανεκκίνηση, για την ανάγκη να ακούσουμε τον εσωτερικό μας ρυθμό και όχι τις «φωνές του πλήθους». Αποτελεί και για εσάς μια προσωπική εξομολόγηση; Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε αυτό το νέο μουσικό κεφάλαιο;
Είτε γράφω μόνη μου είτε με άλλους, προσπαθώ σχεδόν πάντα να βουτάω βαθιά και να «βγάζω» τις αλήθειες μου.
Ναι, φυσικά είναι προσωπική εξομολόγηση δική μου αλλά και των Ody Icons και Αναστάσιου Τσόρδα (στιχουργοί) με τους οποίους μοιραζόμαστε πολλά κοινά σε σχέση μ’αυτά που περιγράφει το «Χωρίς Ανάσα». Θέλαμε να μιλήσουμε για την έλλειψη ανθρωπιάς και την αντίστασή μας στην απάθεια. Ακόμα κι αν αυτό απαιτεί να «σπάσουμε την καρδιά μας και να φτιάξουμε καινούρια» για να αγαπήσουμε απ την αρχή.
Στο EP «Σημάδια» βλέπουμε μια έντονη ανάγκη για σύνθεση πολιτισμών – Ανατολή και Δύση σε ισότιμο διάλογο. Πόσο εύκολο είναι όλο αυτό να το μεταφράσετε σε σύγχρονο pop ήχο χωρίς να χαθεί η αυθεντικότητα;
Αυτό είναι κάτι που κι εγώ πρώτη φορά μαθαίνω να κάνω τόσο συνειδητά στο στούντιο. Η πρώτη απόπειρα ήταν λίγο πριν μας κλείσουν μέσα λόγω Covid το 2019, που έκανα μια σειρά από live με τίτλο «Δύση-Ανατολή» κι εκεί κατάλαβα πως αυτό είμαι.
Κι έτσι μπήκαμε στούντιο με τον Teo x3 το 2024 και ξεκινήσαμε να πειραματιζόμαστε. Μόνο έτσι μπορούσαμε να το πάμε, μέχρι να κατασταλάξουμε στον ήχο αυτού του EP.
Η αυθεντικότητα είναι θέμα αισθητικής κι εμπειρίας. Η μουσική είναι υποκειμενική υπόθεση, ο καθένας μπορεί να χαρακτηρίζει τραγούδια του αυθεντικά. Όμως κανείς μας δεν υπάρχει χωρίς ακούσματα κι ερεθίσματα από όλους τους προηγούμενους.
Σε ένα πραγματικά ωραίο τραγούδι που άκουσα συναντιέστε με τη Billie Kark, μια φωνή πολύ ξεχωριστή και με δικό της «χρώμα». Τι σας τράβηξε σε αυτή τη συνεργασία και πώς γεννήθηκε αυτός ο «διάλογος» ανάμεσα σε δύο τόσο διαφορετικές καλλιτεχνικές ταυτότητες;
Δεν είμαστε πολύ διαφορετικές με τη Billie. Μας αρέσει η παραδοσιακή μουσική όσο μας αρέσει και η σύγχρονη. Κι αυτό ως πείραμα ξεκίνησε, αλλά γνώριζα τις βάσεις της και γι’ αυτό και της πρότεινα τη συνεργασία. Μας βγήκε πολύ εύκολα στο στούντιο, είναι ευλογία να δουλεύεις με ταλαντούχους και ακομπλεξάριστους ανθρώπους.
Μεγαλώνοντας δίπλα σε έναν σπουδαίο λαϊκό τραγουδιστή όπως ο Πασχάλης Τερζής, ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στο να χαράξετε το δικό σας καλλιτεχνικό μονοπάτι;
Να μην ακούω τις «φωνές από το πλήθος».
Οι περισσότεροι θα περίμεναν από μένα αμιγώς λαϊκή μουσική, όπως έκανα και στο ξεκίνημά μου. Όμως δεν είμαι μόνο αυτό. Και προτιμώ να μένω πιστή στις δικές μου ανάγκες, χωρίς να πιέζομαι από οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να γράψω ελεύθερα. Με αυτό τον τρόπο μόνο παίρνεις από τον καλλιτέχνη την αλήθεια του. Χωρίς στημένα κι αναμενόμενα.
Έχετε ζήσει και εργαστεί αρκετά χρόνια στην Αμερική. Τι πήρατε από εκεί σε μουσικό επίπεδο και τι σας έλειπε από την Ελλάδα;
Μου έλειπαν πάρα πολλά πράγματα από την Ελλάδα, γιατί όταν μπαίνεις στον κυκεώνα των μπουζουκιών κινείσαι αναγκαστικά με τους κανόνες τους.
Μετά από τόσα χρόνια στη Αμερική και πλέον αρκετά κι εδώ, γύρισα και τι έχει αλλάξει στην νυχτερινή διασκέδαση των μπουζουκιών;
Τίποτα. Όλα στάσιμα, πως είναι δυνατόν να εξελιχθεί μ’ αυτό τον τρόπο η μουσική στην Ελλάδα; Δεν είναι υγιές να αντιμετωπίζεται ο τραγουδιστής μόνο ως διασκεδαστής, ως μηχανή που τραγουδάει μέχρι τα ξημερώματα.
Κι έξω δουλεύουν ασταμάτητα και πολύ σκληρά, αλλά με γνώμονα τον ανταγωνισμό που αφορά και στη βελτίωση του ήχου. Όχι στο ποιος θα πει το επόμενο καλύτερο τσιφτετέλι για να πάει καλά το μαγαζί. Έμαθα όλα αυτά που είχα όνειρο να μάθω από μικρή, που ξεροσταλιαζα μπροστά στο MTV και ρούφαγα με μανία κάθε είδος μουσικής, κάθε ξεχωριστό καλλιτέχνη, κάθε εκκεντρική εμφάνιση.
Το «Όνειρό μου» στη Eurovision ήταν μια πολύ προσωπική και «ελληνική» πρόταση. Αν γυρίζατε πίσω, θα κάνατε την ίδια επιλογή;
Ναι, θα διάλεγα το ίδιο τραγούδι. Θα άλλαζα όλα τα γύρω γύρω, που δεν έχουν σχέση με το τραγούδι, και το κυριότερο την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στο ένστικτό μου.
Επτά χρόνια μετά τη Eurovision, τι σας έχει μείνει;
Η Eurovision πλέον δε σημαίνει για μένα ότι σήμαινε πριν συμμετάσχω. Απομυθοποιήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Φυσικά και έχω πάντα ενδιαφέρον να δω τους καλλιτέχνες και τα τραγούδια τους γιατί λατρεύω τη μουσική.
Όμως το θεσμό και τους κανόνες του που αλλάζουν διαρκώς, τα πολιτικά μηνύματα που στέλνει, ειδικά πέρυσι και φέτος σε σχέση με το Ισραήλ, το πραγματικό παρασκήνιο με λίγα λόγια με έχει απογοητεύσει σχεδόν τελειωτικά.
Μετά από όσα έχετε ζήσει, ποια θεωρείτε την μεγαλύτερή σας νίκη – καλλιτεχνικά ή προσωπικά;
Το να βάζω την ψυχική μου ηρεμία και τη Γιάννα που θέλω να είμαι ως άνθρωπος, πάνω απ’ όλα. Μόνο αν είσαι πιστός στον πραγματικό σου εαυτό έχεις νικήσει. Όλα τα υπόλοιπα, είναι ωραίες προσθήκες.
Καλλιτεχνικά χαμογελάω με απέραντη ευχαρίστηση κι ευγνωμοσύνη όταν η λέξη που διαβάζω στα σχόλια του κόσμου για τη μουσική μου είναι η «ψυχή».
Τι ονειρεύεται η Γιάννα Τερζή για το μέλλον της – και ποιο «όνειρό» της μένει ακόμα ανεκπλήρωτο;
Το όνειρό μου δεν είναι προσωπικό πλέον. Είμαι καλά με τον εαυτό μου και συνεχώς δουλεύω για να γίνομαι καλύτερη.
Το όνειρο μου είναι πολύ πιο μεγάλο και ουσιώδες από αυτό που ήταν κάποτε.
Είναι η ισότητα, είναι η κοινότητα, η σύνδεση όλων μας με το σκοπό για τον οποίο υπάρχουμε: να προσφέρουμε.
