Όπως οι ιστορικές εκπομπές του τηλεοπτικού δημοσιογράφου Edward R. Murrow, έτσι και η σκηνική μεταφορά της ταινίας του 2005 «Καληνύχτα και καλή τύχη» έχει σοβαρό σκοπό, είναι δραματικά σκληρή, τεκμηριωμένη και τελικά ανατριχιαστική. Αυτή η μεταφορά από την οθόνη στη σκηνή είναι τόσο έντονη και κομμένη με λέιζερ όσο και το διεισδυτικό βλέμμα που προέρχεται από τον πρωταγωνιστή και συν-σεναριογράφο της, Τζορτζ Κλούνεϊ.
Ο Κλούνεϊ, ο οποίος σκηνοθέτησε την ταινία και έγραψε το υποψήφιο για Όσκαρ σενάριο μαζί με τον Grant Heslov, επιστρέφει στο σενάριο μέσα από το πρίσμα της επικαιρότητας.
Η ιστορία δεν είναι άλλη από το θαρραλέο προφίλ του πρωτοποριακού ρεπορτάζ του Edward R. Murrow σε μια προηγούμενη σκοτεινή πολιτική περίοδο της Αμερικής του 1953: τη σταυροφορία του γερουσιαστή Joseph R. McCarthy κατά του κομμουνισμού.
Καθηλωτική παρουσία
Εδώ ένας πιο έμπειρος Κλούνεϊ, ο οποίος στην ταινία υποδυόταν τον τηλεοπτικό παραγωγό και επαγγελματικό συνεργάτη του Murrow, τον Φρεντ Φρέντλι, προωθείται στον πρωταγωνιστικό ρόλο -ο David Strathairn υποδύθηκε τον Murrow στην ταινία.
Ο Κλούνεϊ, ο οποίος απουσιάζει από τη σκηνή εδώ και δεκαετίες, έχει μια βαθιά αίσθηση του χαρακτήρα και μια καθηλωτική παρουσία -εμφανίζει τον δημοσιογράφο ως έναν σκυθρωπό, στοχαστικό, αφοσιωμένο δημοσιογράφο με μια περιστασιακή έκλαμψη κοφτερού πνεύματος. ακόμη και λίγη ζεστασιά.
Πιστό στο στόχο
«H παραγωγή δεν απομακρύνεται ποτέ από το βάρος του θέματος και του μηνύματός τoy. Το σφιχτό σενάριο των Κλούνεϊ και Heslov παραμένει στο στόχο του, αντιστεκόμενο σε οποιαδήποτε επέκταση μιας ιστορίας και μετράει 100 λεπτά με ταχύτητα» γράφει ο Frank Rizzo στο Variety.
Αποφεύγει την υπερφόρτωση της αφήγησης με προσωπικές ιστορίες ή ψυχολογικές αναλύσεις, αν και ένα ειδύλλιο στο γραφείο ελαφρύνει το κλίμα και ο θάνατος ενός συναδέλφου το σκοτεινιάζει.
Όπως και ο δημοσιογράφος και η δημοσιογραφία που θέλει να τιμήσει, το έργο αφηγείται κυρίως με γεγονότα και, πιο αποτελεσματικά, με τις τεκμηριωμένες λέξεις, τις αδόκιμες εικόνες και τις πραγματικές εκπομπές των πρωταγωνιστών αυτής της ιστορίας.
Η μεταφορά του παρελθόντος στο σήμερα
Κατά τον εξορθολογισμό του σεναρίου, ίσως χάθηκαν κάποιες θεατρικές στιγμές, ιδίως μια συγκεκριμένη, όταν ο Murrow παίρνει την απόφαση που καθορίζει την καριέρα του που κορυφώνεται με τις εκπομπές του 1954, όταν αποκαλύπτει τις άθλιες μεθόδους του Μακάρθι – με τον σκιώδη δικηγόρο Ρόι Κον στο πλευρό του.
Αυτές οι εκπομπές οδηγούν τελικά σε νέες ακροάσεις που ξεμπροστιάζουν τον γερουσιαστή, αποκαλύπτοντας τα ψέματα, τον εκφοβισμό και τα ψευδή στοιχεία της εκστρατείας του Μακάρθι.
Όμως αυτή η στιγμή παρουσιάζεται με φυσικότητα, πράγμα που ίσως είναι και το ζητούμενο. Ο σκηνοθέτης David Cromer (The Band’s Visit) καθοδηγεί την παράσταση με την ίδια αταλάντευτη εστίαση στα ουσιώδη της ιστορίας, καθώς η καθηλωτική ατμόσφαιρα του έργου μεταφέρει αποτελεσματικά το κοινό στο παρελθόν.
Η ιστορία δεν είναι άλλη από το θαρραλέο προφίλ του πρωτοποριακού ρεπορτάζ του Edward R. Murrow σε μια προηγούμενη σκοτεινή πολιτική περίοδο της Αμερικής του 1953: τη σταυροφορία του γερουσιαστή Joseph R. McCarthy κατά του κομμουνισμού
21 άτομα επί σκηνής
Η «επείγουσα» δυναμική της αίθουσας ειδήσεων έχει αποτελέσει πόλο έλξης για τους συγγραφείς σε έργα από το «The Front Page» μέχρι, πιο πρόσφατα, τα «Network», «Ink», «The Connector» και «Corruption».
Με ένα είδος θεατρικής vérité, ο Cromer γεμίζει το μονόχρωμο καταφύγιο του σκηνικού με ένα μεγάλο – το καστ αριθμεί 21 άτομα – και κυρίως ανδρικό σύνολο, που όλοι σπεύδουν να διεκπεραιώσουν μυριάδες εργασίες εν μέσω αλληλοεπικαλυπτόμενων διαλόγων και πειραγμάτων.
Μάθημα ιστορίας
Αυτό το μάθημα ιστορίας μπορεί να είναι οικείο για τους περισσότερους θεατές της μέσης ηλικίας που πηγαίνουν στο θέατρο, αλλά δεν παύει να είναι μια ισχυρή προειδοποιητική ιστορία για άλλες γενιές.
«Όμως, με 777 δολάρια για ένα premium εισιτήριο στην υψηλότερη τιμή, αυτό το νεανικό κοινό μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό περιορισμένο» παρατηρεί ο Frank Rizzo στο Variety.
«Η παράσταση δεν απολογείται για την αμεσότητά της, την αγκιτπρόπ και την κυριολεκτική ομιλία της, τελειώνοντας την παράσταση όχι μόνο με την περίφημη προειδοποίηση του Murrow του 1958 για το μέλλον και τον αντίκτυπο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αλλά και με ένα δίλεπτο μοντάζ από τρεμάμενα αποσπάσματα ταινιών που καλύπτουν 70 χρόνια αμερικανικής και ραδιοτηλεοπτικής ιστορίας –κάτι που έχει μεγάλη απήχηση, τελικά» καταλήγει ο Frank Rizzo.
*Με στοιχεία από variety.com | Αρχική Φωτό: Ο Τζορτζ Κλούνεϊ στο Μπρόντγουεϊ / Photo: Emilio Madrid
