Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες πρέπει να κάνουν επανεκκίνηση κάθε τόσο. Για τον Βαν Γκογκ ήταν η Αρλ. Για τον Ντέιβιντ Μπόουι ήταν το Βερολίνο. Για τον Μπρους Σπρίνγκστιν ήταν το ενοικιαζόμενο σπίτι στο Colts Neck του Νιου Τζέρσεϊ, όπου αποσύρθηκε με ένα τετρακάναλο μαγνητόφωνο Teac το 1981 για να ηχογραφήσει μια σειρά από στοιχειωμένα, απογυμνωμένα ακουστικά ντέμο για ένα άλμπουμ που θα ακολουθούσε την επιτυχία του The River.
«Προσπαθώ να βρω κάτι αληθινό μέσα στο θόρυβο» λέει ο Σπρίνγκστιν (Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ) στον μάνατζέρ του, Τζον Λαντάου (Τζέρεμι Στρονγκ), στην ψυχωμένη, αν και άνιση, ταινία Springsteen:Deliver Me from Nowhere του Σκοτ Κούπερ -το demo, σε όλη του την εύθραυστη δυσλειτουργία, είναι αυτό που ακούμε στο άλμπουμ Nebraska.
Βγάζει ένα γ@μημένο folk άλμπουμ»
«Υπάρχει ένα θαυμάσιο μάθημα σε αυτό – για το διπλό μπλοφάρισμα της μούσας» γράφει ο Tom Shone στους Times και συνεχίζει: «Βοηθάει βέβαια αν είσαι οπαδός του Σπρίνγκστιν, αν και το περίεργο με το Nebraska είναι ότι είναι ο μοναδικός δίσκος του Μπρους που λατρεύεται από τους μη οπαδούς του Σπρίνγκστιν. Ο Μπομπ Ντίλαν, ο Τζόνι Κας και ο Μπόνο έχουν όλοι αναφέρει τα τραγούδια του Nebraska – κυκλοθυμικά, εσωστρεφή, στοιχειωμένα και τόσο, τόσο όμορφα – ως επιρροή».
Υπάρχουν μερικές συναρπαστικές τεχνικές λεπτομέρειες στην ταινία σχετικά με τη ρηχότητα των αυλακώσεων του βινυλίου που απαιτούνται για να αποτυπωθεί η ευθραυστότητα του ντέμο, καθώς και κάποια ωραία κωμωδία εις βάρος του διευθυντή της Columbia, Αλ Τέλερ (Ντέιβιντ Κρούμχολτζ), ο οποίος εκφράζει την αγωνία του όταν το ακούει για πρώτη φορά: «Βγάζει ένα γ@μημένο folk άλμπουμ».
Το Nebraska ήταν μια από τις μεγαλύτερες αριστερές στροφές στην ιστορία της δημοφιλούς μουσικής – ωμό και unplugged πριν το MTV είχε την ιδέα να κάνει το MTV Unplugged.
Ο Μπομπ Ντίλαν, ο Τζόνι Κας και ο Μπόνο έχουν όλοι αναφέρει τα τραγούδια του Nebraska – κυκλοθυμικά, εσωστρεφή, στοιχειωμένα και τόσο, τόσο όμορφα – ως επιρροή
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Ένας από εμάς»
Τι λειτουργεί στην ταινία; Η ιδέα του Κούπερ να επικεντρωθεί μόνο σε αυτή την περίοδο, όπως έκανε το A Complete Unknown με τη μετάβαση του Μπομπ Ντίλαν στον ηλεκτρικό ήχο «η βιογραφική ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος είναι άκαμπτη σαν το ίδιο το τέλος, αλλά το σημείο που εστιάζει σε αυτή την κρίσιμη περίοδο δημιουργικής ζύμωσης στη ζωή του καλλιτέχνη δείχνει σημάδια έντονης κινητικότητας» προσθέτει ο Tom Shone στους Times.
Απελευθερωμένος από το καθήκον της αφήγησης ιστοριών που ενώνουν τις τελείες, ο Γουάιτ μας δίνει τον βρυχηθμό του ταύρου στη σκηνή, αλλά και τις ταξικές συγκρούσεις, ανάμεσα στην αυθεντικότητα των εργατών και την αμηχανία για την επιτυχία του, που απειλούσαν να ξεσκίσουν τον Σπρίνγκστιν εκείνη την περίοδο. Το Nebraska αποτελεί μνημείο της ρήξης. «Ξέρω ποιος είσαι» λέει κάποιος στον Μπρους στο πάρκινγκ μετά από μια συναυλία στο Stone Pony. «Αυτό σε κάνει έναν από εμάς» απαντά εκείνος.
Ψυχολογικά φαντάσματα
Τι δεν λειτουργεί τόσο καλά στην ταινία; Παράλληλα με την ηχογράφηση του άλμπουμ, έχουμε τη σχέση του Σπρίνγκστιν με μια ανύπαντρη μητέρα ονόματι Φέι, την οποία υποδύεται με νικητήρια αυτοπεποίθηση η Οντέσα Γιανγκ, αλλά καθώς ο Σπρίνγκστιν μπαίνει βαθύτερα στο άλμπουμ και στα ψυχολογικά φαντάσματα που το στοιχειώνουν, η εκθαμβωτική Φέι πρέπει να δώσει τη θέση της σε μια βαρετή τρίτη πράξη στην οποία ο Σπρίνγκστιν μάχεται με τους δαίμονές του.
«Αυτό το κάνει, μεταξύ άλλων, πηγαίνοντας να δει έναν ψυχίατρο και κάνοντας επιτέλους ειρήνη με τον βίαιο πατέρα του, τον οποίο υποδύεται, φυσικά, ο Στίβεν Γκράχαμ, ο οποίος πρέπει να έχει αρχίσει να βαριέται τους ρόλους όπου του ζητούν να υποδυθεί κακοποιούς» περιγράφει ο Tom Shone στους Times εξηγώντας:
«Αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, σύντομα θα αποκτήσει τη δική του καταχώρηση στο διαγνωστικό εγχειρίδιο του κινηματογραφικού ψυχολόγου: «Ο Στίβεν Γκράχαμ ήταν ο μπαμπάς μου». Αρκετά είπαμε».
Ο Στρονγκ φαίνεται να διαπρέπει στο να υποδύεται αυτούς τους «χάλκινους Μεφιστοφελείς»
Ο πατέρας που δεν είχε ποτέ ο Σπρίνγκστιν
Από πολλές απόψεις, η ισχυρότερη σχέση στην ταινία είναι αυτή μεταξύ του Σπρίνγκστιν και του μάνατζέρ του, Τζον Λαντάου, ο οποίος πρέπει να διαθέσει το δίσκο του Σπρίνγκστιν στο κοινό σύμφωνα με τις επιθυμίες του: όχι περιοδεία, όχι συνεντεύξεις, ούτε καν τη φωτογραφία του Σπρίνγκστιν στο εξώφυλλο.
Ο Στρονγκ φαίνεται να διαπρέπει στο να υποδύεται αυτούς τους «χάλκινους Μεφιστοφελείς», όπως έκανε πέρυσι στη βιογραφική ταινία για τον Ντόναλντ Τραμπ, The Apprentice, αλλά υπάρχει περισσότερη στοργή, ακόμη και τρυφερότητα, στην ερμηνεία του Λαντάου.
Αφού ακούει για πρώτη φορά το ντέμο, ο Λαντάου, που κάθεται δίπλα στον Σπρίνγκστιν σε ένα κρεβάτι, χτυπάει το γόνατό του. Είναι σαν δύο στρατιώτες που ξεκουράζονται από τη μάχη. Κάπου βαθιά μέσα του, ο Λαντάου ξέρει ότι έχει να δώσει μια μάχη για να πουλήσει αυτό που μόλις άκουσε, αλλά αυτή η αμφιθυμία είναι ακριβώς αυτό που κάνει την ερμηνεία του Στρονγκ τόσο συγκινητική. Είναι ο πατέρας που δεν είχε ποτέ ο Σπρίνγκστιν.
*Με στοιχεία από thetimes.com
