Ο θάνατος του Μάθιου Πέρι, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1969, δεν ήταν μια απλή απώλεια, αλλά η κατάληξη μιας μακράς και βασανιστικής πορείας προς την αυτοκαταστροφή.
Πίσω από τη λάμψη του Χόλιγουντ και τα εκατομμύρια που κέρδισε ως Τσάντλερ Μπινγκ, κρυβόταν ένας άνθρωπος που πάλευε με τους δαίμονές του και όπως συμβαίνει σε κάθε τραγωδία, η υποκρισία του συστήματος και η σιωπή των «φίλων» του ήταν τα πραγματικά φονικά όπλα.
Το ντοκιμαντέρ Μάθιου Πέρι: Μια Τραγωδία του Χόλιγουντ (Matthew Perry: Α Hollywood Tragedy) προσπαθεί να αποτυπώσει το φινάλε της ζωής του διάσημου ηθοποιού ωστόσο, αντί να εστιάσει στον άνθρωπο, προτίμησε να αναδείξει την ποινική έρευνα μετά το τέλος. Με αυτή την επιλογή οι συντελεστές ρίχνουν φως στην κυνική εκμετάλλευση του θανάτου του, την ίδια ώρα που η βιομηχανία της ψυχαγωγίας, οι φίλοι και οι συνεργάτες του τον άφησαν μόνο στον αγώνα του.
Γιατί αν η ιστορία του Μάθιου Πέρι είναι κάτι, αυτό είναι η επιτομή της τραγωδίας στο Χόλιγουντ της λάμψης. Ενώ έκανε εκατομμύρια ανθρώπους να γελούν, ο ίδιος ο Πέρι βυθιζόταν σε μια κόλαση εθισμού. Η εμβληματική σειρά Τα Φιλαράκια έγινε το όχημα της δόξας του, αλλά και ο τάφος του καθώς πίσω από την εξαιρετική του αίσθηση του χιούμορ και την αψεγάδιαστη υποκριτική του, κρυβόταν μια ψυχή που αργοπέθαινε.
Το ντοκιμαντέρ, που φιλοδοξεί να αποτίσει φόρο τιμής, μοιάζει περισσότερο με ένα κυνικό προϊόν σχολιάζει ο Guardian. Αντί να εστιάσει στο βαθύ δράμα ενός ανθρώπου που πάλευε επί δεκαετίες με τους εθισμούς του, ολόκληρη η αφήγηση οδηγεί προς τον επίλογο που βολεύει: την αστυνομική έρευνα και την απαγγελία κατηγοριών. Mια προσέγγιση που μοιάζει αποκορύφωμα υποκρισίας καθώς επιβεβαιώνει ότι ακόμα και μετά τον θάνατο, η τραγωδία ενός ανθρώπου γίνεται υλικό για τηλεοπτική κατανάλωση, ένα ακόμα επεισόδιο στην ατέλειωτη ατζέντα των ΜΜΕ.
Ο Μάθιου Πέρι έπαψε να είναι ένας άνθρωπος και μετατράπηκε σε ένα ακόμα θέμα για τις ειδήσεις.
Η μοναξιά του Τσάντλερ
Ο Μάθιου Πέρι δεν ήταν αφόρητα μόνος στον αγώνα του. Είχε την υποστήριξη της οικογένειάς του, το ενδιαφέρον φίλων όπως ο Χανκ Αζάρια, αλλά πού ήταν όλοι οι άλλοι; Η βιομηχανία της ψυχαγωγίας, η οποία τον εκμεταλλεύτηκε για χρόνια, τον άφησε να παλεύει μόνος του.
Μόλις το φως των προβολέων έσβησε, ο Μάθιου Πέρι έπαψε να είναι το «χρυσό αγόρι» και έγινε μια «άβολη» παρουσία. Η επιτυχία και η λάμψη, που κάποτε ήταν ο μεγαλύτερος σύμμαχός του, μετατράπηκαν στον μεγαλύτερο εχθρό του. Κάθε φορά που έβγαινε από το σπίτι του, η μπαταρία των παπαράτσι ήταν έτοιμη να καταγράψει την αδυναμία του, τη φθορά του. Η εικόνα του, που κάποτε πουλούσε εκατομμύρια, τώρα ήταν ένα ακόμα προϊόν για τα εξώφυλλα των σκανδαλοθηρικών περιοδικών.
Το ντοκιμαντέρ μιλά για έναν «κύκλο προμηθευτών» που του έδιναν την κεταμίνη σε «διογκωμένες τιμές». Μια φράση που κρύβει όλη τη σαπίλα του συστήματος: στον κόσμο του Χόλιγουντ, ένας άνθρωπος που είναι στην εξουσία, ακόμα και αν είναι αδύναμος, είναι βορά στο σύστημα του κέρδους γιατί πάντα θα βρεθεί πάντα κάποιος να εκμεταλλευτεί την ευάλωτη φύση, να πουλήσει το «φάρμακο» που ζητά ο εξαρτημένος, το δηλητήριο του.
Και όταν πλέον η εξουσία αυτή χαθεί, ο άνθρωπος γίνεται ένα αναλώσιμο προϊόν. Η δήλωση ενός γιατρού, «Αναρωτιέμαι πόσα θα πληρώσει αυτός ο ηλίθιος… Ας το μάθουμε», είναι η πιο σκληρή απόδειξη αυτής της υποκρισίας και της απανθρωπιάς.
Φιλαράκια και σιωπή
Ενώ το ντοκιμαντέρ προβάλλει αποσπάσματα των συμπρωταγωνιστών του που θρηνούν για την απώλειά του, η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο σκληρή. Ο Μάθιου Πέρι είχε ήδη χάσει τους «φίλους» του πολύ πριν από το θάνατό του. Η πάλη του με τον εθισμό τον απομόνωσε, τον απομάκρυνε από τον περίγυρό του. Ενώ οι συμπρωταγωνιστές του συνέχισαν τις επιτυχημένες καριέρες τους, ο ίδιος βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά στο σκοτάδι.
Η Τζένιφερ Άνιστον, η Κόρτνεϊ Κοξ, ο Ντέιβιντ Σουίμερ, η Λίζα Κούντροου και ο Ματ ΛεΜπλάνκ μπορεί να τον στήριξαν σε κάποιες φάσεις της ζωής του, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Μάθιου Πέρι ήταν ένας άνθρωπος που αφέθηκε να παλέψει με το τέρας του εθισμού μόνος του. Οι δημόσιες δηλώσεις συμπαράστασης μετά τον θάνατό του μοιάζουν με έναν ύστατο φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που, εν ζωή, τούς ήταν πλέον άγνωστος.
Ο Μάθιου Πέρι ήταν ο πιο «ευάλωτος» από τα έξι «φιλαράκια» και αυτός που το πλήρωσε περισσότερο. Η επιτυχία του ήταν ένας εφιάλτης για τον ίδιο. Η υπερβολική δόση κεταμίνης που τον οδήγησε στον θάνατο ήταν απλά το τελικό χτύπημα. Δεν ήταν ο λόγος του θανάτου του, αλλά η συνέπεια μιας μακράς και βασανιστικής πορείας προς την αυτοκαταστροφή.
Οι φήμες για εθισμό που τον βασάνιζαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ήταν αληθινές. Όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία που δημοσίευσε το 2022, Friends, Lovers, and the Big Terrible Thing, όταν ο Τσάντλερ ήταν υπέρβαρος, ο Πέρι έπινε αλκοόλ. Όταν ήταν αδύνατος, ήταν χάπια. Πάντα εθισμένος σε κάτι.
Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, ο Perry, 54 ετών, βρέθηκε νεκρός – πνιγμένος στην πισίνα του αφού υπέστη τις οξείες επιπτώσεις της χρήσης κεταμίνης.
Ο Πέρι προϊόν
Το ντοκιμαντέρ, με την επιλογή του να εστιάσει στην αστυνομική έρευνα, αποκαλύπτει μια ακόμα πτυχή της τραγωδίας: την αδιάκοπη ανάγκη του Χόλιγουντ και των ΜΜΕ να μετατρέπουν την ανθρώπινη τραγωδία σε κέρδος. Ο θάνατος του Μάθιου Πέρι δεν αντιμετωπίστηκε ως μια βαθιά, ανθρώπινη απώλεια, αλλά ως μια ακόμα ευκαιρία για υψηλή τηλεθέαση και κλικς.
Η αναφορά στην υπόθεση του Κόντι ΜακΛόρι, ενός άλλου θύματος της κεταμίνης, είναι μια προσπάθεια να δοθεί κάποιο ηθικό άλλοθι στο ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, η δήλωση ότι η ποινική έρευνα ξεκίνησε «σε μεγάλο βαθμό λόγω της φήμης του Πέρι» είναι η πιο ειλικρινής και συνάμα πιο σκληρή παραδοχή. Δείχνει ότι η δικαιοσύνη στο Χόλιγουντ λειτουργεί με βάση τα πρωτοσέλιδα και τη δημοτικότητα, όχι με βάση το ανθρώπινο δράμα.
Η ζωή του Μάθιου Πέρι ήταν ένα ανοιχτό βιβλίο, γεμάτο πόνο, δάκρυα, και στιγμές απόγνωσης. Το ντοκιμαντέρ, δυστυχώς, δεν κατάφερε να αποτυπώσει την ψυχή του, αλλά απλώς να καταγράψει τα γεγονότα σημειώνει η Lucy Mangan. Το πραγματικό δράμα βρίσκεται στα αθέατα σημεία: στις νύχτες μοναξιάς, στους αγώνες με τους εθισμούς, στη σιωμή των συμπρωταγωνιστών που κάποτε ήταν δίπλα του.
Ο Μάθιου Πέρι πέθανε, αλλά η ιστορία του είναι εδώ, ως μια προειδοποίηση για τις σκοτεινές πτυχές της βιομηχανίας του θεάματος, αλλά και ως ένα τραγικό παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί όταν ένας άνθρωπος χάνεται στην αφάνεια μιας κάλπικης δόξας.
Η ευχή ενός θαυμαστή που ακούγεται στον επίλογο του ντοκιμαντέρ -«Είμαι χαρούμενος που ο Τσάντλερ είχε το χαρούμενο τέλος που σου άξιζε»- είναι το πιο δραματικό φινάλε αυτής της ιστορίας, καθώς ο Τσάντλερ είχε το δικό του ευτυχισμένο τέλος, αλλά ο Μάθιου Πέρι όχι.
Η ζωή του δεν ήταν μια κωμωδία, αλλά μια τραγωδία και αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί.
