Οι συναυλίες του Σεπτεμβρίου έχουν μια ξεχωριστή γλύκα. Δεν έχουν την ανυπομονησία του Ιουνίου και του Ιουλίου, όταν μπροστά σου απλώνεται ένα ολόκληρο καλοκαίρι, αλλά μια νοσταλγική δροσιά, σαν το αεράκι που φυσάει ψηλά στον Λυκαβηττό. Είναι οι τελευταίες βραδιές κάτω από τον αττικό ουρανό πριν επιστρέψουμε στους ρυθμούς της πόλης (και τους κλειστούς συναυλιακούς και θεατρικούς χώρους) – και γι’ αυτό ίσως τις ζούμε πιο έντονα, με μια αίσθηση πως δεν πρέπει να χαθεί ούτε στιγμή.
Κάπως έτσι, η Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου μας βρήκε από νωρίς να ανεβαίνουμε στον λόφο του Λυκαβηττού -πιθανώς για τελευταία φορά φέτος- και ένα άλλο «Αεράκι» μας συνεπήρε για τις επόμενες δύο ώρες.
Ήταν αυτό της Νατάσσας, του Θέμη και του Γεράσιμου που επέλεξαν το ιστορικό θέατρο για να κλείσουν το Μεγάλο Κύκλο του «Κάτι Καίγεται» και να… ανοίξουν τον επόμενο.
Η Νατάσσα Μποφίλιου έκλεισε τον «Μεγάλο Κύκλο» στον Λυκαβηττό
Το θέατρο είχε γεμίσει από νωρίς. Παρέες, οικογένειες, άνθρωποι κάθε ηλικίας περίμεναν την έναρξη με ενθουσιασμό, ξέροντας ότι ετοιμάζονται να απολαύσουν κάτι παραπάνω από μια απλή συναυλία. Και δεν έπεσαν έξω…
Από το πρώτο τραγούδι, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη· οι φωνές του κοινού μπλέκονταν με της Νατάσσας Μποφίλιου, δημιουργώντας ένα κοινό σώμα, μια συλλογική εμπειρία. Όπως κάθε φορά τα τελευταία χρόνια οι φίλοι της Νατάσσας, οι άνθρωποι που ανήκουν στη «φυλή» της ήταν εκεί απόλυτα ταγμένοι στις μελωδίες και τους στίχους των τραγουδιών της.
Κλασικά τραγούδια μαζί με τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου, το «Μέτρημα» δίπλα στη «Δεμένη», το «Κοίτα εγώ» κοντά στον «Αδερφό», το παρελθόν μπλεγμένο με το παρόν και το μέλλον μας.
Η Νατάσσα από την αρχή έδειξε τον ενθουσιασμό και την ενέργειά της. Το δικό της πάρτι, η δική της γιορτή είχε νεύρο, πάθος, γέλια και κλάματα.
Είχε πολύ χορό, συνθήματα, αγκαλιές και δεκάδες αφιερώσεις από τα κινητά που δεν σταμάτησαν να γράφουν λεπτό.
Ο «πατέρας όλων», Πάνος Ρούτσι και η εμφάνιση του δικού της πατέρα
Ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς ήταν όταν, με φωνή φορτισμένη, η Νατάσσα αναφέρθηκε στον Πάνο Ρούτσι (ο οποίος προ ημερών μίλησε στο in) που βρίσκεται σε απεργία πείνας, ζητώντας την αλήθεια και δικαιοσύνη για τον θάνατο του παιδιού του. Είπε πως πριν ανέβει στον Λυκαβηττό, πέρασε πρώτα «από τον πατέρα όλων, τον Ρούτσι», και του μετέφερε ότι οι 7.000 ψυχές που θα βρίσκονταν το βράδυ της Δευτέρας στον Λυκαβηττό δεν θα έχουν οξυγόνο μέχρι να δοθεί δικαιοσύνη. Το θέατρο πάγωσε για μια ανάσα και μετά ξέσπασε σε παρατεταμένο χειροκρότημα.
Λίγο αργότερα, η συγκίνηση κορυφώθηκε ξανά όταν η Νατάσσα ανέβασε στη σκηνή τον πατέρα της και μαζί τραγούδησαν το «Κάποτε θα’ ρθουν» του Μίκη Θεοδωράκη, κομμάτι που ερμηνεύουν και στην παράσταση-αφιέρωμα στον συνθέτη «Μες τους ανθισμένους κήπους».
Στις εκπλήξεις της βραδιάς περιλαμβάνεται σίγουρα και η εμφάνιση του Μανώλη Φάμελλου με τον οποίο κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες 7 εξαιρετικά τραγούδια. Το κοινό ήξερε ήδη το «Όλα είναι μπροστά» και συνόδευε την Νατάσσα στην ερμηνεία του.
Λίγο πριν το μεγάλο φινάλε βρεθήκαμε να χορεύουμε ξέφρενα με τις «Μέρες του φωτός». Η μεγάλη πορεία που περιγράφει τόσο γλαφυρά στους στίχους του ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος είναι εκεί έξω και οι 7.000 που βρεθήκαμε στη γιορτή της Νατάσσας την ακολουθήσαμε.
Με τα χέρια υψωμένα στον αέρα φωνάξαμε μαζί της ξανά και ξανά «Για κανέναν δεν διπλώνομαι» στο καινούργιο αλλά τόσο αγαπημένο «Μπάλωμα» και το ραντεβού ανανεώθηκε για του χρόνου.
Βγαίνοντας από τον Λυκαβηττό, η αίσθηση ήταν κοινή: αυτή η «Φωτιά» δεν σβήνει με το τελευταίο τραγούδι. Αυτή η «φυλή» έχει τις δίκες της αναμνήσεις, τα δικά της συνθήματα, τους δικούς της στίχους να την ενώνουν και να την εμπνέουν. Όπως ακριβώς και η μουσική.
